Laatste letters

Letters hebben scheppingskracht, ze scheppen het universum en dat scheppen gaat maar door, dagelijks. En wij doen eraan mee, dagelijks. Zelfs zonder te beseffen de alomvattende betekenis, de kracht, de  zin van iedere klank, van ieder teken.

Imaginaire of virtuele brieven, nee dat is niet juist: de brieven zijn echt, er zijn letters, woorden, zinnen, er is betekenis. De schrijvers, de ontvangers, zij zijn imaginair of virtueel, zij zijn niet meer in onze werkelijkheid.
Tijdens het schrijven
hoor ik over de opening van een nieuw museum: Micropia. Er wordt verteld, dat twee derde van het leven onzichtbaar is. En dan gaat het alleen nog maar over de voor ons onzichtbare micro-organismen. We hebben het niet eens over wat er meer is tussen hemel en aarde.
Imaginair is slechts een andere laag van werkelijkheid.
Virtueel is.

“Het verschil tussen virtueel en echt zal nog verder vervagen de komende jaren. We zullen dingen niet eens meer virtueel noemen, zozeer gaan ze onderdeel uitmaken van de geleefde werkelijkheid.” (Luciano Floridi, in: Trouw 29.12.2012)

Als de laatste letter is uitgesproken en beluisterd, als de laatste letter is geschreven en gelezen, is er pauze, stilte.
Er is contact geweest, informatie uitgewisseld, vragen zijn gesteld en beantwoord. Of niet.
Het is geweest. Het dreunt nog na, de laatste punt van de laatste letter.

Tijdens het lezen
lezer, zult u zich regelmatig afvragen wat waar is en wat fantasie. Het is aan u.
U heeft geen idee waartoe dit leidt, evenmin als ik. Terwijl u, lezer, bestaat en ik niet.
Mijn vingers tikken toetsen aan, ik ben illusie, ik ben MaYa

In eigen beheer uitgegeven, vormgeving en ontwerp Herma Ardesch, Sunray Amsterdam. 2015

Informatie bij de auteur